Czego Polakom przebywającym na emigracji brakuje najbardziej?

Oczywiste jest, że rodziny i przyjaciół. Jako drugą tęsknotę większość naszych rodaków wskazuje polskie jedzenie. Cechuje nas zamiłowanie do tradycji, a co za tym idzie, większość z nas nie wyobraża sobie życia bez rosołu, babcinego bigosu, pierogów czy kontrowersyjnych za granicą flaków i ogórków kiszonych.

Polacy mieszkający za granicą, często proszą swoich bliskich o przesłanie produktów, których nie mogą dostać, lub tych, które w Polsce można kupić dużo taniej. Zdarza się tak, że koszt wysyłki paczki przewyższa jej wartość, ale czego nie robi się dla zaspokojenia potrzeby posiadania tego, czego brakuje nam najbardziej.

Co należy do naszych ulubionych dań, a nie dostaniemy tego za granicą?

Bigos

Jest to jedno z Polskich dań wywołujących u obcokrajowców sprzeczne emocje. Ich zdaniem kiszona kapusta jest zepsuta i dziwią się jak, można ją jeść. Odstraszający okazuje się również wygląd i intensywny zapach dania.

Potrawa ta ma także swoich zwolenników nie tylko w krajach takich jak Białoruś i Litwa, ale nawet we Francji i Korei. Francuski bigos to choucroute. Kapustę dusi się z boczkiem, kiełbasą i mięsem wieprzowym, ale podaje się je osobno. W Korei popularna jest za to kiszona kapusta pekińska z dodatkiem chili. Jest to dodatek do wielu dań mięsnych, rybnych i zup.

Pierogi

Zajadają się nimi Niemcy, Anglicy, Szkoci czy Amerykanie. W wielu miejscach za granicą możemy zaopatrzyć się w ten produkt. Możemy także zrobić je sami ze składników kupionych w lokalnych sklepach. W tym przypadku okazujemy się chyba sentymentalni, twierdząc, że najlepsze są nasze, polskie. W zależności od kraju pierogi przyrządzane są w różny sposób i może o to właśnie chodzi.

Japończycy posiadają pierożki gyoza. W farszu znajdziemy mięso wieprzowe, sos sojowy, sake, cebulę i odrobinę kapusty pekińskiej. Podawane są jako przystawka z sosem sojowym lub chili.

W Indiach pierożki samosa, smażone na głębokim oleju, także podawane są jako przekąska. Przygotowanie ich nie należy do najłatwiejszych, a nadzienie składa się z kilkunastu składników takich jak: groszek, cebula, ziemniaki, kurczak lub jagnięcina i przyprawy.

W Afryce, przede wszystkim w Senegalu jada się fataya. Są to pierożki, rulony lub półksiężyce z ciasta drożdżowego z nadzieniem mięsnym, lub rybnym. Podawane są z sosem pomidorowym i pikantnymi przyprawami.

Pieczywo

Wielu Polaków na emigracji narzeka na brak dobrego chleba. Warto jednak wspomnieć, że „dobry chleb” to bardziej kwestia narodowego smaku. Również w Polsce można trafić na pieczywo gorszej jakości i coraz trudniej jest o tradycyjny wypiek na zakwasie. Po polski produkt najchętniej sięgają Niemcy, Brytyjczycy, Francuzi i Czesi. Podstawą tradycyjnego, polskiego chleba są mąka, sól, woda, zakwas i drożdże. W przeciwieństwie do krajów takich jak USA czy Irlandia nie stosujemy środków spulchniających.

Ogórki kiszone

 Tak jak w przypadku kiszonej kapusty używanej do bigosu, obcokrajowcy uważają, że kiszone ogórki to produkt zepsuty, nienadający się już do spożycia. Ogórki, do których smaku jesteśmy przyzwyczajeni, są kwaśne, słone i przyprawione czosnkiem, chrzanem i koprem. Oczywiście przebywając za granicą, możemy kupić ogórki przypominające kiszone, ale nie te najlepsze, te, które znamy i lubimy. W Niemczech łatwo dostępne są np. Salzgurken. Są to ogórki solone z koprem, ale zdecydowanie mniej kwaśne i aromatyczne.

Żurek i barszcz czerwony

To dwie zupy uwielbiane przez Polaków i goszczące na wielu świątecznych stołach.

Żurek to jedna z najstarszych polskich zup, a jego charakterystyczną cechą jest kwaśny smak. Żur przygotowuje się z zakwasu z mąki żytniej, który zostawia się na kilka dni, aż zakiśnie. Dla obcokrajowców jest to kolejny zepsuty produkt.

 A co z naszym tradycyjnym barszczem czerwonym? W wielu krajach nazywany jest krwawą zupą, a buraki ćwikłowe są średnio popularne. Warzywa najzwyczajniej używa się do sałatek, ale na pewno nie do przygotowania zupy.

Ciekawostka:

Prince Polo to produkowany od 1955 roku przez Olza SA w Cieszynie wafelek. Na całym świecie ma wielu zwolenników. Szczególnym sentymentem darzą go Islandczycy. Prezydent kraju Ólafur Ragnar Grímsson przyznał, że „całe pokolenie Islandczyków wyrosło na polskim Prince Polo”.

Artykuł przygotowała Sandra Tyl