Granica wiekowa przejścia w Polsce na emeryturę jest jedną z niższych. Wiąże się z tym niższe świadczenie emerytalne, które sięga zaledwie jednej czwartej tego, co może otrzymać emeryt na przykład na Islandii. W większości krajów skandynawskich systemy emerytalne są bardzo korzystne i opierają się na trzech filarach, z czego dwa pierwsze obejmują automatycznie wszystkich pracowników. W Unii Europejskiej zaś obowiązuje koordynacja emerytur. Oznacza to, że niezależnie od tego, gdzie pobierane będzie świadczenie, wliczane są do niego okresy pracy we wszystkich krajach UE.

Wiek emerytalny w Holandii to 67 lat.

Podstawowa emerytura brutto wynosi 76200zł rocznie, co daje ponad dwa razy więcej niż w Polsce. Na system emerytalny składają się tu trzy filary.

Algemene Ouderdomswet to przysługująca wszystkim państwowa emerytura. Drugi filar to emerytura opłacana przez pracodawcę, a trzeci to świadczenia opłacane dobrowolnie na ubezpieczenie emerytalne. Z ostatniego rozwiązania korzystają najczęściej osoby, które chcą mieć dodatkowe wsparcie lub prowadzą własną działalność gospodarczą, gdyż nie są objęte drugim filarem.

Holenderskie prawo przewiduje także możliwość dokupienia lat brakujących do podstawowej emerytury. Każdy rok to 2% przysługującego świadczenia. Wysokość podstawowej emerytury zależna jest od płacy minimalnej oraz sytuacji materialnej osoby pobierającej świadczenie.

W Wielkiej Brytanii, aby otrzymać emeryturę należy mieć ukończone 65 lat.

Kobiety urodzone przed 6 kwietnia 1950 roku mogą starać się o świadczenie już po ukończeniu 60 lat. Kolejnym warunkiem otrzymania emerytury jest osiągnięcie odpowiedniej liczby lat kwalifikujących. Są to lata, w których pracownik opłacał składki na ubezpieczenie społeczne lub był legalnie zwolniony z ich płacenia.

Emerytura wypłacana jest pod warunkiem przepracowania co najmniej 10 lat na wyspach (nie muszą to być lata następujące po sobie), ale aby otrzymać jej 100%, należy przepracować 35 lat. Wysokość emerytury podstawowej zależna jest od zarobków i odprowadzania wymienionej wyżej składki.

Jednym z krajów, gdzie emerytury są stosunkowo wysokie, jest Australia.

Tutaj samotny emeryt, który ukończył 67 lat może otrzymać 2300 zł netto, a osoba żyjąca w związku 1700 zł emerytury podstawowej.

Osoby, które ubezpieczają się samodzielnie i przy tym nie korzystają z podstawowej emerytury, stanowią w Australii 25% pobierających świadczenie.

Wiek emerytalny w Norwegii to 67 lat,

a system składa się podobnie jak w Holandii z trzech filarów, lecz jest nieco bardziej skomplikowany.

Pierwszy filar to podstawowa państwowa emerytura, którą otrzymują wszyscy, którzy przez co najmniej trzy lata (niekoniecznie następujące po sobie) pracowali i mieszkali w Norwegii, ale aby otrzymać jej 100%, należy mieszkać i pracować w kraju 40 lat. Krótszy okres pracy jest równoznaczny z odpowiednim pomniejszeniem otrzymywanej kwoty.

Drugim filarem jest emerytura naliczona ze składek odprowadzanych przez pracodawcę. W większości norwescy pracodawcy mają obowiązek założenia funduszów emerytalnych dla swoich pracowników, a odprowadzona kwota nie może być mniejsza niż 2% dochodu osoby zatrudnionej.

Trzeci filar to fundusz, który pracownik opłaca dobrowolnie. Odłożoną kwotę można wypłacić jednorazowo lub w ratach, ale najwcześniej po ukończeniu 63 lat.

W Niemczech, aby móc pobierać emeryturę należy mieć skończone 65 lat.

Do 2031 roku kwalifikacje wiekowe mają stopniowo wzrastać i końcowo wynosić 67 lat.

Nabycie prawa do emerytury wiąże się z koniecznością przepracowania co najmniej 12 miesięcy, odprowadzaniem minimalnych składek oraz posiadaniem ubezpieczenia emerytalnego w czasie okresu wyczekiwania. Okres ten zależnie od rodzaju świadczenia wynosi 5, 20, 35 bądź 45 lat. Wysokość emerytury wyliczana jest na podstawie zgromadzonych punktów, które są przypisywane zależnie wysokości zarobków rocznych. Jeden punkt to jedno średnie roczne wynagrodzenie.

Jednym z krajów, gdzie emerytury należą do najwyższych, jest Islandia.

Tutaj również system składa się z trzech filarów: wypłacanego przez państwo, uzależnionego od wysokości wynagrodzenia oraz składek odprowadzanych przez pracodawców i dobrowolnych czy indywidualnych.

Prawo do pobierania świadczenia otrzymuje każdy, kto mieszkał w kraju przez co najmniej trzy lata między 15 a 67 rokiem życia. W tym wypadku wypłata środków nie stanowi jednak 100%, a zaledwie około 7,5% minimalnego świadczenia z pierwszego filaru.

Prawa nabyte do emerytury z pierwszego filaru przysługują nawet po wyjeździe z Islandii, lecz prawo do emerytury publicznej traci się po roku nieobecności. Ponad 60% pieniędzy emerytalnych stanowią te ze składek, które pracodawcy wpłacają na fundusze pracowników. Z filaru pierwszego pochodzi 25%, a pozostałe 15% pieniędzy, które otrzymują emeryci to te z dobrowolnych składek.

Artykuł przygotowała Sandra Tyl